แก่นแท้ของพุทธธรรม (พระธรรมปิฎก ป. อ. ปยุตฺโต)

แก่นแท้ของพุทธธรรม คือความหลุดพ้นพึ่งตนได้ ในสังคมกัลยาณมิตร ผู้มีชีวิตที่เกื้อกูลกัน "แก่นแท้ของพระพุทธศาสนา" นั้นมีอยู่ในพระสูตรหนึ่งชื่อว่า มหาสาโรปมสูตร ซึ่งพระพุทธเจ้า ได้ตรัสเรื่องแก่นของพระพุทธศาสนาไว้ มีใจความตามพระสูตรนี้ว่า ชีวิตที่ประเสริฐ (พรหมจริยะ) คือตัวพระพุทธศาสนานี้ เปรียบได้กับต้นไม้ซึ่งมีองค์ประกอบต่างๆ คือ

ลาภสักการะ >>>>>>>>>> เหมือนกิ่งไม้
ศีล >>>>>>>>>>>>>>>>> เหมือนสะเก็ดไม้
สมาธิ >>>>>>>>>>>>>>> เหมือนเปลือกไม้
ปํญญา>>>>>>>>>>>>>> เหมือนกับกระพี้ไม้
วิมุตติ (ความหลุดพ้น) >>> เป็นแก่น

ตรงนี้แหละมาถึงแก่นแท้ของพระศาสนา คือ ความหลุดพ้นเป็นอิสระ เข้ากับหลักที่พูดสุดท้ายว่า จะต้องพัฒนาตนให้พึ่งตนได้ และเป็นอิสะ จนกระทั่งในที่สุดเป็นอิสระทางจิตใจและปัญญา
เราพึ่งคนอื่น เช่น พึ่งพระพุทธเจ้า ก็เพื่อทำตัวเราให้พึ่งตนเองได้ พระพุทธเจ้าช่วยให้เราพึ่งตนเองได้นั่นเอง จุดหมายก็คือพึงตนเองได้เป็นอิสร ะเพราะฉะนั้นหลักพระพุทธศาสนาจึงมาถึงแก่นแท้ที่สูงสุด คือ วิมุตติ ความหลุดพ้นเป็นอิสระ

ที่มาของข้อมูล : หนังสือ แก่นแท้ของพระพุทธศาสนา (พระธรรมปิฎก ป. อ. ปยุตฺโต)